Studentenkerk
|
KinderkerkAnderWerk
|
Het regent kipMozes maakt zich zorgen. De mensen zijn ontevreden. En ze geven hem de schuld, want hij is de leider. Alleen durven ze het nog niet te zeggen. Hij kan het zíen aan ze. Als hij door het kamp loopt, staan ze tegen elkaar te praten, maar als ze hem opmerken stoppen ze meteen. Dan kijken ze alleen maar boos. Een enkeling wrijft over zijn buik. Ze hebben honger! Hij gaat naar een groepje mopperaars toe.
Mozes schudt zijn hoofd.
Mozes knikt.
De drie zeggen niks meer. Ze vertrouwen wel op God, maar ze hebben ook honger. En hoe weet Mozes zo zeker dat het lukken zal?
|
Ze gaan er heen. Een hele tocht. En als ze er zijn, is er inderdaad niks.
Wanhopig kijken ze in de lucht, alsof God daar te vinden is. En er gebeurt iets geks. Er komen zwarte stippen in het blauw. De stippen worden steeds groter, en ze vallen naar beneden. Er zitten vleugels aan, maar vliegen kunnen ze niet. Ze fladderen alleen maar een beetje. Eén voor een ploffen ze op de grond. Het zijn dikke, vette kippen. Geen drie, geen tien, nee, wel duizend! Die avond eten ze allemaal kip, zoveel als ze maar willen. Ze bedanken God met heel hun hart. En niemand moppert meer op Mozes.
Willibrord Huisman, 2001, naar Exodus 16Tekeningen: Andre Ivens, 10 jr
|
|