reserveren

persinfo

contact

Karmel

Anno, het leven hier is mooi maar is ook zwaar.
Bedenk wat je roeping is. Ben jij hier op je plaats?

Een jongen was het nog, toen hij hier binnen kwam.
Net zeventien, wat schuchter, met zijn koffer en zijn brilletje.
We zagen hem, en dachten: die is mager als een lat.
We keken elkaar aan: zou hij het redden hier bij ons?

Om vijf uur vijftien op, om half zes koorgebed
en meditatie in de cel. De mis is om half zeven.
Maar Anno deed zijn best, kwam altijd weer op tijd,
Alleen het nachtkoor werd te gek, dat mocht hij overslaan.

Anno, het leven hier is mooi maar is ook zwaar.
Bedenk wat je roeping is. Ben jij hier op je plaats?

Maar kijk: hij raakt hier thuis. Hij voelt zich op zijn plaats.
Zijn cel. De stilte. Het gebed. Het sprakeloze spreken,
van wat ten diepste leeft in jou, in ons, in alles om ons heen,
van Wie ons drijft te zorgen voor wie zwak zijn zoals Hij.

Al is hij ver van huis, hij draagt zijn ouders met zich mee:
Zijn heit is bij hem in de nieuwe naam die hij hier aanneemt: Titus.
En ook zijn moeder Tjits, komt hij weer tegen: in Maria, moeder Gods,
in heilige Theresia. Haar lied, 'Nada te turbe', leert hem geduld en brengt hem rust.

Titus, het leven hier is zwaar maar is ook mooi.
Dit is wat je roeping is. Je bent hier op je plaats.

Maar ook al is hij thuis, zijn geestesoog ziet ver.
Zijn kloostercel biedt op den duur geen uitzicht aan zijn ij- ver.
De wereld trekt en wat er daar voor hem nog is te doen,
een taak daar buiten, meer dan één. Wij roepen hem nog toe:

Titus, het leven daar is hard, een zware last.
Weet jij wat je lot nog is? Wat is dan je houvast?

Karmel

Anno, life here is beautiful, but is also hard.
Think about what your calling is. Are you in your place here?

He was still a boy when he arrived here.
Just seventeen, shy, with his suitcase and glasses.
We saw him and thought: he is skinny as a rail.
We looked at each other: would he make it here with us?

Up at 5h15, choir prayer at 5h30
and meditation in the cell. Mass is at 6h30.
But Anno did his best, always arrived on time,
Only the night choir got too much, he was allowed to skip that.

Anno, life here is beautiful, but it is also hard.
Think about your vocation. Are you in your place here?

But look: he starts to feel at home here. He feels in his place.
His cell. The silence. The prayer. The wordless speaking,
of what lives deep inside you, in us, in everything around us,
of the One Who drives us to care for those weak like Him.

Though he is far from home, he carries his parents with him:
His heit is with him in the new name he adopts here: Titus.
And also his mother Tjits, he meets again: in Mary, Mother of God,
in Saint Theresa. Her song, "Nada te turbe," teaches him patience and brings him peace.

Titus, life here is hard, but is also beautiful.
This is what your vocation is. You are in your place here.

But even though he is at home, his mind's eye sees far.
In time, his monastic cell offers no vision to his zeal.
The world pulls, and what is there for him to do,
a task out there, more than one. We call out to him:

Titus, life out there is hard, a heavy burden.
Do you still know what your destiny is? What then is your foothold?