|
MuizenissenMissievirus"Subject: waardering die ik voor jou" En dat op Pinksterochtend in alle vroegte. Van een collega, jawel. Tjonge! Ik open het mailtje en tref een bijzonder lyrische tekst aan, waar ik best wel warm van word. Alleen ontbreken begin en einde. En er zit wel een rare bijlage bij. En... nee, die bijlage open ik niet. Een surftochtje verder begrijp ik dat mijn collega getroffen moet zijn door het Magistervirus. Dat plukt stukjes tekst van je harde schijf en stuurt die naar bekenden, zonder dat je het merkt. Die worden daar dan warm van, of nieuwsgierig, of boos; ze openen de bijlage, en hop, daar is het virus weer een computer verder. Och, zou je zeggen. Maar datzelfde virus heeft wel een payload: het begint na twee maanden je bestanden te vernietigen, en na drie maanden moet je computer terug naar de fabriek. Nare mensen hoor, die virusschrijvers. En die warme tekst is dus helemaal niet voor mij bedoeld, ook dat nog. Een flinke domper op deze zo zonnig begonnen Pinkstermorgen. In de kerk wordt gepreekt over hoe Jezus' volgelingen de Geest kregen en ineens Zijn boodschap gingen uitdragen. En met redelijk succes, zoals we weten. Eeuwenlang hebben monniken, missionarissen en zendelingen hun voorbeeld gevolgd – met een wat verbeterde methode. De boodschap bleek namelijk beter aan te slaan als die vergezeld ging van allerlei nuttigs, zoals dijkenbouw, onderwijs, gezondheidszorg. Een payload avant la lettre. Nu ben ik inmiddels zozeer onderwijstechnoloog dat me dat nergens meer loslaat. Dus moet ik halverwege de preek alweer aan dat virus denken. Waarom haalt zo'n virus nou zo'n narigheid met je computer uit? Een nuttige payload, dat kan toch ook? Op een doorsnee computer is zoveel mis, dat dat niet moeilijk hoeft te zijn. Startmenu ordenen, bureaublad aanharken, verwijzingen rechtzetten, ik noem maar wat. Als je zo'n virus weet te maken, bereik je het hele Internet en word je nog hartelijk ontvangen ook. En dat kun je mooi gebruiken om je Boodschap uit te dragen. Het Missievirus is geboren, nou ja, geconcipieerd. Nu nog de Boodschap van de onderwijstechnoloog. Tja, hoe formuleer je die? Warempel geen sinecure. "Gij zult ICT gebruiken." Nee. Veel te concreet voor een Boodschap; er moeten multi-interpretabele woorden in. "Gij zult digitaliseren" is al een stuk beter belijdbaar. Maar het klinkt toch wat dogmatisch, en een goede onderwijstechnoloog zoekt de nuance. "Gij zult digitaliseren waar dat verantwoord is." Alleen is die verantwoording doorgaans vooral dat de anderen het ook doen. Dus: "Gij zult digitaliseren waar dat strategisch verantwoord is." Jakkes, dat krijg je zelfs met de beste payload nog niet de wereld in. Waar ging het ook alweer over? Oh ja, onderwijs. "Gij zult goed onderwijs verzorgen." Ja! Maar voor zo'n Boodschap hoef je geen Missievirus uit te zenden. En zo is nog voor het einde van de preek mijn begeestering alweer gedoofd. Onderwijstechnologen moeten gewoon hun werk doen, bedenk ik, onder het zingen van het credo. Twee dagen later kom ik mijn collega in real life tegen. "Eh, je hebt toch niet afgelopen zondag van mij een mailtje, eh..." met het schaamrood op de kaken. "Virusje?" grijns ik, "nee hoor, ik heb niks van je gehad. Maar pas op, er zijn gemene bij. Die sturen je ziel en zaligheid de wereld in." "Ik weet het," antwoordt mijn collega opgelucht. "Maar ik heb 'm verwijderd, het rotding. Nare mensen hoor, die virusschrijvers." Dat kan ik beamen. Hoewel, er is toch een mooi stukje payload blijven hangen, op mijn zachte schijf. Telkens als ik een mailtje van mijn collega krijg, komt dat warme gevoel weer. Zelfs Magister is een beetje een Missievirus. OnderwijsInnovatie, september 2001© Open Universiteit Nederland / Willibrord Huisman |
|
|
Dit alles in het Huis van Huisman
|
Huis van
